Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Ο υπολογιστής του Μίνωα



 
 

Ο υπολογιστής του Μίνωα!

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDmYUi-tBWvxb0YOZwKZebqjz4Kf4aU4z9sblz_ydLeKzsJyi4MebYRPlDH9z4wCRX6Jr9vFOlW3GUMtiWMhUT-nXIjwk-oRHNBj-jXG-IwKSO-lrIUh2bwrjIRqzZ-7qHIsxey_StntVd/s320/kompioyter_minwa_0_0.preview.jpg
 
1400 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ!!!
(σ.σ.Yπάρχει και κάτι πολύ εκπληκτικό στο εύρημα.Ο υπολογιστής αυτός είναι μια μινιατούρα ακριβείας του Στόουνχεντζ άλλα και του ναού των Δελφών!!Στο Στουνχεντζ επίσης έχουν βρεθεί χαραγμένα Μινωικά σύμβολά,αν αυτό λέει κάτι...
Επίσης ο υπολογιστής διαθέτει αστρονομικές γνώσεις ,παλαιότερες κατα μία χιλιετία περίπου από αυτές των Βαβυλώνιων και των Χαλδαίων που υποτίθεται ότι μας είχαν δανείσει.Τελικά κάτι τέτοια μικρά ευρήματα έρχονται ρίχνουν μια κλωτσιά, και γυρίζουν ανάποδα όλη την ιστορία της επιστήμης..
-"Βισάλτης"-)

 
Ένας ερευνητής από την Κρήτη, υποστηρίζει πως ο πρώτος υπολογιστής, λειτούργησε στον Μινωικό πολιτισμό.
Ο κ. Μηνάς Τσικριτζής, μάλιστα, ισχυρίζεται πως τον έχει θέσει σε λειτουργία και πως μετά από μια ολική σεληνιακή έκλειψη που έγινε στις 21 Δεκεμβρίου του 2010, ανακάλυψε πως μπορούν να προβλεφθούν όλες οι εκλείψεις που θα συμβούν μέχρι το 2018.

Πρόκειται για έναν ακτινωτό κύκλο, που φέρει πάνω του τα σύμβολα του Ηλίου και της Σελήνης. Σύμφωνα με τον ερευνητή, η ανακάλυψη λογίζεται πως έγινε 1.400 χρόνια πριν την ανακάλυψη του μηχανισμού των Αντικυθήρων.

Ο ακτινωτός κύκλος, εκτιμάται πως είναι η «μήτρα» του υπολογιστή. Έχει 25 τριγωνικές ακτίνες, που η καθεμία ισοδυναμεί με ένα 15νθήμερο. Εσωτερικά ο κύκλος χωρίζεται από δύο ημικύκλια που έχουν 29 και 30 χαράξεις αντίστοιχα. Έτσι συμβολίζονται δύο σεληνιακοί μήνες 29 και 30 ημερών.

Από τη μελέτη του επιστήμονα, σύμφωνα με όσα είπε ο ίδιος στο «Εθνος», υπολογίζεται πως ο «υπολογιστής» βοηθούσε τους Μινωίτες να προβλέπουν και να καταγράφουν τις εκλείψεις της σελήνης και του Ήλιου. Μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί και σαν ρολόι, αλλά και σαν όργανο προσδιορισμού γεωγραφικού πλάτους.

Ερωτήματα για την επιστροφή στην δραχμή

Ερωτήματα για την επιστροφή στην δραχμή

1)      Συνοδεύεται με στάση πληρωμών δηλ χρεοκοπία;
2)      Θα πληρώσουμε το χρέος σε Ευρώ; Αν δεν δέχονται το δικό μας νόμισμα;
3)      Για παράδειγμα ο τεχνικός εξοπλισμός τα φάρμακα και το πετρέλαιο αν απαιτούν να πληρωθούν σε δολάρια η Ευρώ;
4)      Αν οι άλλες χώρες δεν δέχονται το νόμισμα μας για διεθνή συναλλαγή τι θα συμβεί; Η Κίνα δεν έχει καν κατορθώσει να κάνει το νόμισμα της διεθνές παρά μόνο απαιτεί ένα 10% λογιστικά. Το ίδιο και η Ρωσία;
5)      Τι σημαίνει σταθερή ισοτιμία με ένα νόμισμα; Αν με άλλα έχουμε υποτίμηση και διολίσθηση δεν θα έχουμε τριγωνική κερδοσκοπία σε βάρος μας;
6)      Η Αργεντινή που προσδέθηκε στο δολάριο σώθηκε;
7)      Τι σημαίνει διολίσθηση ισοτιμίας για το εμπόριο;
8)      Τι σημαίνει πληθωρισμός και άνοδος των τιμών τιμαρίθμου του καταναλωτή;
9)      Πως θα παταχθεί η αισχροκέρδεια με τόσο ρευστές τιμές στο εμπόριο;
10)  Αν κάποιος έμπορος αγοράζει συνεχώς σε υψηλότερη τιμή από αυτή που πουλάει λιανικώς είναι βιώσιμος;
11)  Τι σημαίνει εξαρτημένη οικονομία από εισαγωγές;
12)  Τι θα γίνει με το ελλειμματικό επι δεκαετίες εμπορικό ισοζύγιο;
13)  Σε ποια προϊόντα θα έχουμε ελλείψεις;
14)  Οι εξαγωγές μας σε αγροτικά προϊόντα θα ισοσκελίσουν τις εισαγωγές σε τεχνολογικά; Η θα έχουμε μείωση της κατανάλωσης;
15)  Η υποτιθέμενη ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας μήπως οδηγήσει σε νέες εθνικές περιπέτειες; Με ποιους έμπρακτους συμμάχους θα κινηθούμε; Η μήπως βρεθούμε σε όξυνση σχέσεων στην σκακιέρα και μας θυσιάζουν όλοι;
16)  Οι θυσίες που απαιτούνται για μια μεγάλη ρήξη βρίσκουν αποφασισμένο και ενημερωμένο τον ελληνικό λαό; Λέτε στα ίσια ότι θα υποφέρουμε και θα περάσουμε τεράστιες δυσκολίες;
17)  Ποιες διαβεβαιώσεις έχουμε ότι θα βγούμε από την κρίση ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ ΜΠΑΡΑΖ υποτιμήσεων και φτωχοποίησης;
18)  Τι οφέλη θα έχουν αυτοί που έχουν δίς δολάρια και Ευρώ στο εξωτερικό; Θα μας αγοράσουν φθηνά μέσω εξωχώριων εταιριών πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη τους;
19)  Αυτοί που χρωστάνε στις τράπεζες θα πληρώσουν η θέλουν δραχμή για να μην πληρώσουν ποτέ; Μήπως όσοι χρωστάνε και έχουν κρύψει τα λεφτά τους εδώ η στο εξωτερικό επιθυμούν πιο πολύ το εθνικό νόμισμα;
20)  Δίχως σκληρή δουλειά και αύξηση της παραγωγικότητας και του ΑΕΠ εντός η εκτός Ευρώ θα σωθεί η Ελλάδα;
21)  Ανεξάρτητα αν το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα είναι μια απάτη, από την στιγμή που δεν έχουμε καθόλου αποθεματικό σε συνάλλαγμα πως θα επιβιώσουμε;
22)  Με πόση ευκολία και ποιες διαβεβαιώσεις η επιστροφή εν μέσω κρίσης και χρέους σε εθνικό νόμισμα είναι σωτήρια;
23)  Με ποιο πολιτικό καθεστώς θα εφαρμοστεί το εθνικό νόμισμα;
24)  Μπορεί να είναι κάποιος επαναστάτης στο νόμισμα και προδότης στο θέμα της πολιτογράφησης των μεταναστών με δικαίωμα ψήφου και ίδρυσης μειονοτικών κομμάτων; Η να παραχωρεί το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια; Η να θέλει επαναφορά του σχεδίου ΑΝΑΝ στην Κύπρο; 
πηγή:Αλ.Χρυσανθακόπουλος

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Μια Ελληνίδα Πομάκα διαλύει την φιλοτουρκική προπαγάνδα των συστημικών κομμάτων

Μια Ελληνίδα Πομάκα διαλύει την φιλοτουρκική προπαγάνδα των συστημικών κομμάτων

 20 Δεκεμβρίου    
Σας παρουσιάζουμε την ομιλία μίας Πομάκας, της Εμινέ Μπουρουτζή, που συντρίβει την συστημική προπαγάνδα στην οποία επιδίδονται τα συστημικά κόμματα, κατ' εντολή του τουρκικού προξενείου, με αντάλλαγμα μερικά ψηφαλάκια, μεταφερόμενα από την τουρκία με καραβάνια λεωφορείων:
Πάνε πολλά χρόνια που τέτοιες ομιλίες με θέματα σαν το δικό μου έγιναν σε όλη την Ελλάδα αλλά με λύπη μου βλέπω ότι δυό δεκαετίες μετά είμαστε ακόμη στο σημείο μηδέν. Το θέμα μου είναι η ελληνική και η τουρκική στάση απέναντι στην πομάκικη ταυτότητα. Κι όταν λέω τουρκική στάση εννοώ τη στάση των ανθρώπων της Τουρκίας μέσα στην ελληνική Θράκη, μέσα στην πατρίδα μας. Γιατί – κι αυτό είναι το εξωφρενικό – το τουρκικό κράτος δίνει μέσα στην δική του επικράτεια πολύ περισσότερα δικαιώματα στους Πομάκους από όσα αφήνει να αναγνωριστούν για εμάς μέσα στην Ελλάδα!
Πρώτα πρώτα να θυμίσω ποια είναι η επίσημη γραμμή της Ελλάδας για το ζήτημα:  η χώρα μας δέχεται πως υπάρχει μόνο μια θρησκευτική μειονότητα στην Θράκη, με τρεις εθνοτικές ομάδες στο εσωτερικό της: τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομά. Για την Τουρκία όλοι είμαστε Τούρκοι. Κι ενώ η πατρίδα μας λέει την αλήθεια, δεν κάνει σχεδόν τίποτε για να την αναδείξει ή για να υπερασπίσει την πραγματικότητα από τις πλαστογραφήσεις της άλλης πλευράς. Μόνοι μας οι Πομάκοι, κυρίως στον νομό Ξάνθης, προσπαθήσαμε να βρούμε βοήθειες από δω κι από κει, ώστε να καταγράψουμε τη γλώσσα μας, τα τραγούδια μας, τα παραμύθια μας, να διασώσουμε τις φορεσιές μας, τους χορούς μας, τις παραδόσεις μας. Όχι βέβαια όλοι οι Πομάκοι. Πολλοί έχουν ταυτιστεί με την τούρκικη πολιτική που μας θέλει όλους Τούρκους, τουλάχιστον στην συνείδηση αν όχι και στην καθημερινή γλώσσα. Άλλοι το κάνουν από συμφέρον και άλλοι γιατί δεν θέλουν φασαρίες. Ακόμα περισσότεροι είναι όσοι δεν εκφράζονται δημόσια για το θέμα αυτό. Και λίγοι είμαστε όσοι δηλώνουμε ανοιχτά την ρίζα μας και την ταυτότητά μας, πληρώνοντας συχνά ένα μεγάλο τίμημα. Αξίζει εδώ να πω ότι όταν πρωτοφτιάξαμε τον Σύλλογο Πομάκων νομού Ξάνθης, τα ονόματα όσων υπέγραφαν το καταστατικό μας μπήκαν σε όλα τα τζαμιά της περιοχής και στις τουρκόφωνες εφημερίδες. Οι πιέσεις στις μικρές κοινωνίες των χωριών για αυτούς που τους έλεγαν «πουλημένους» και άλλα παρόμοια ήταν αφόρητες, κάποιοι έσπασαν και απέσυραν τις υπογραφές τους, όμως ο Σύλλογος άντεξε κι έφτασε μέχρι σήμερα. Κι αφού δεν κατάφεραν να μας εξαφανίσουν οι άνθρωποι του τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής (αυτοί που κάθε μήνα παίρνουνε μισθό κανονικό για να κάνουν τη δουλειά της Άγκυρας), τώρα λένε απλώς ότι είμαστε μετρημένοι άνθρωποι όσοι δηλώνουμε Πομάκοι και αυτό δεν αλλάζει τον «τούρκικο χαρακτήρα της μειονότητας». Βέβαια δεν λένε τι νιώθουν πραγματικά οι άνθρωποι, τι ξέρουν βαθειά μέσα τους ότι είναι, άσχετα που φοβούνται να το πούνε δημοσίως, για να μην έχουν τα προβλήματα που είχαμε όλοι εμείς που ξεκινήσαμε κάποτε.
Σήμερα έχουν γίνει αρκετά πράγματα για το Πομάκικο θέμα, από ιδιωτικές πάντα πρωτοβουλίες, όμως πολύ περισσότερα περιμένουν ακόμα κάποιον να τα κάνει. Κι όταν λέμε κάποιον εννοούμε κάποιον δημόσιο φορέα, δίνω μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα:
1)Τα έθιμά μας έχουν όλα καλυφθεί με τούρκικο χρώμα και κανείς δεν τολμάει να πει μια λέξη. Άραγε γιατί όλα τα μουσουλμανικά πανηγύρια της Θράκης γίνονται στο βουνό, όπου πάντα κατοικούσαν οι Πομάκοι και κανένα δεν υπάρχει στον κάμπο, όπου ζει και πολύς περισσότερος κόσμος; Η απάντηση είναι απλή, είναι όλα κατάλοιπα του παραδοσιακού μας πολιτισμού, αφού εμείς έχουμε στο βουνό ρίζες που πάνε πολλούς αιώνες πίσω. Αντίθετα, οι Τούρκοι που ζούσανε πάντα στα πεδινά δεν έχουν τίποτε απολύτως, ίσως επειδή κι αυτοί ήρθαν σχετικά πρόσφατα, με τις μετακινήσεις των μουσουλμανικών πληθυσμών από τις βαλκανικές χώρες που απελευθερώνονταν τα τελευταία 100-150 χρόνια. Κι όμως, τώρα στα έθιμά μας και στα πανηγύρια μας εμείς είμαστε πια από έξω, οι διοργανωτές είναι Τούρκοι, έρχονται χορευτές, τραγουδίστριες, αγάδες, παλαιστές, ακόμη και θεατές από την Τουρκία. Πού είναι το τοπικό Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο να καταγράψει την πραγματικότητα, να ψάξει στο παρελθόν τι γινόταν, να πει την αλήθεια; Αν εξαιρέσεις δυο τρείς ανθρώπους κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί μας, ούτε κι όταν έγιναν συγκεκριμένες προτάσεις, ακόμα και για χρηματοδότηση (θυμίζω την πρόταση του κ. Εμφιετζόγλου για την πομάκικη γλώσσα, όταν η προσφορά του για δεκαετή χρηματοδότηση ούτε καν συζητήθηκε!).
2)Ο πολιτισμός και η γλώσσα μας δεν υπάρχουν για το ελληνικό κράτος πουθενά. Όλοι ακούμε τόσα χρόνια για την πολυπολιτισμικότητα και για τον «πλούτο της διαφοράς», όμως για μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων πολιτών, για τους Πομάκους, αυτά είναι σαν να μην υπάρχουν. Μας διδάσκουν στα μειονοτικά σχολεία τουρκικά, στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία και στις εκλογές έχει μεταφραστές στα τουρκικά και τώρα μάς ετοιμάζουν, λέει, και νηπιαγωγεία στα τουρκικά. Πού είναι η μητρική μας γλώσσα που την κατοχυρώνει και η Συνθήκη της Λωζάννης; Ακόμα και μια τοπική τηλεόραση που είχε ειδήσεις στα πομάκικα σταμάτησε και τώρα μεταδίδει ειδήσεις στα τουρκικά, όπως κάνει και το κρατικό ραδιόφωνο! Αξίζει εδώ να πούμε ότι η αλλαγή έγινε μετά από παρέμβαση του δημοτικού συμβουλίου Μύκης, του δήμου μας δηλαδή, στον ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό! Ούτε και το αίτημα στην κρατική ΕΡΑ ποτέ απαντήθηκε, παρότι βλέπουμε ότι έχουν μπει δελτία ειδήσεων στα αραβικά για τους πρόσφυγες και μετανάστες που απλώς περνάνε από την Ελλάδα. Δηλαδή τόσες χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι της Θράκης δεν δικαιούνται να ακούσουν τη γλώσσα τους, παράλληλα με τα τουρκικά που υπάρχουν τόσα χρόνια;
3)Είναι δεδομένο ότι μέσα στην μουσουλμανική κοινωνία οι Πομάκοι είμαστε οικονομικά και κοινωνικά πιο κάτω από τους τουρκογενείς. Αφού το ελληνικό κράτος εφαρμόζει πολιτικές θετικών διακρίσεων, όπως κάνει συνολικά με τα παιδιά της μειονότητας για τα ελληνικά Πανεπιστήμια, γιατί δεν κάνει κάτι συγκεκριμένο για μας; Γιατί δεν θεσπίζει μια προνομιακή μεταχείριση ειδικά για τους ορεσίβιους Πομάκους; Το μέτρο που πήρε πρόσφατα η Κυβέρνηση για δωρεάν δορυφορική σύνδεση με τα ελληνικά κανάλια, ενδιαφέρει κυρίως εμάς που ζούμε σε σημεία απομακρυσμένα. Χρειάζεται τέτοιον εξοπλισμό ο Τούρκος αστός στην Ξάνθη; Θα μπορούσε να δοθεί λοιπόν στον πομακικό πληθυσμό του ορεινού όγκου, έτσι, ονομαστικά. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση να φέρει ευρωπαϊκά προγράμματα ειδικά για εμάς, είτε για κατάρτιση – εκπαίδευση, είτε για τις υποδομές στα χωριά μας (δρόμοι, αντιπλημμυρικά, Internet…) που είναι πολύ πίσω. Επίσης ο Στρατός θα μπορούσε να μεταχειρίζεται κάπως ιδιαίτερα τα παιδιά των φτωχών Πομάκων που κατατάσσονται ή μετατίθενται, ώστε να διευκολύνεται και η επιβίωση των οικογενειών τους. Κτλ κτλ.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση τους διοργανωτές, όλους εσάς για την προσοχή σας και όλους τους Θρακιώτες φίλους που μας βοήθησαν αυτά τα χρόνια να αντέξουμε την τουρκική πίεση και την ελληνική αδιαφορία. Εύχομαι την επόμενη φορά να μπορώ να ευχαριστήσω και κάποιους δημόσιους φορείς που θα έχουν κάνει κάτι από όσα είπα προηγουμένως. Σας ευχαριστώ και πάλι.
Εμινέ Μπουρουτζή, 
Σύλλογος Πομάκων ν. Ξάνθης

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

News.gr Η Google τιμά τον Σκωτσέζο εφευρέτη Σάντφορντ Φλέμινγκ

Η Google τιμά τον Σκωτσέζο εφευρέτη Σάντφορντ Φλέμινγκ

O Σάντφορντ Φλέμινγκ γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1827 στο Κέρκαλντι της Σκωτίας

TECH ΝΕΑ
Η Google τιμά τον Σκωτσέζο εφευρέτη Σάντφορντ Φλέμινγκ
Ο Σάντφορντ Φλέµινγκ τιμάται σήμερα από τη Google με ένα doodle για τον διάσημο Σκωτσέζο μηχανικό για τη συμβολή του στην παγκόσμια ώρα, τον σιδηρόδρομο και το γραμματόσημο.
Ο χρόνος είναι χρήµα, όπως συνηθίζουµε να λέµε και η απλή ερώτηση «Τι ώρα είναι;» είχε µετατραπεί σε πηγή έντονων διαφωνιών σε ολόκληρο τον κόσµο.
Ως τον 19ο αιώνα οι κοινότητες ανά τον πλανήτη είχαν την ελευθερία να θέτουν τη δική τους τοπική ώρα.
Το 1876 όµως ένας σκωτσέζος µηχανικός µε το όνοµα Σάντφορντ Φλέµινγκ πρότεινε να θεσµοθετηθεί µια κοινή παγκόσµια ώρα και να χωριστεί ο πλανήτης σε χρονικές ζώνες.
Η σύλληψή του για την επίσηµη ώρα αποτέλεσε τη βάση του συστήµατος των χρονικών ζωνών που υιοθετήθηκε το 1884, ωστόσο χρειάστηκαν άλλα 35 χρόνια προκειµένου να συµφωνήσουν όλα τα κράτη σε µία κοινή οµάδα χρονικών ζωνών που να καλύπτουν την υδρόγειο. Το αποτέλεσµα ήταν η δηµιουργία 24 µεσηµβρινών που «κόβουν» καθέτως σε φέτες την επιφάνεια της Γης, καθένας εκ των οποίων σηµατοδοτεί µία ώρα του 24ώρου.
Κανένας οργανισµός δεν ασκούσε επίσηµη εξουσία επάνω σε αυτές τις ζώνες.
Σήμερα 7 Ιανουαρίου 2017 η Google τιμάει τον Σκωτσέζο μηχανικό Σάντφορντ Φλέμινγκ.
Άφησε πίσω του σημαντικό τοπογραφικό και χαρτογραφικό έργο, ενώ πρότεινε το πρώτο σύστημα ωριαίων ατράκτων (ζώνες ώρας) που έτυχε διεθνούς αποδοχής. Μάλιστα έφτιαξε και το πρώτο γραμματόσημο του Καναδά.
O Σάντφορντ Φλέμινγκ γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1827 στο Κέρκαλντι της Σκωτίας. Το 1845 μετανάστευσε στον Καναδά,όπου εκπαιδεύτηκε ως μηχανικός. Το 1857 ήταν ήδη αρχιμηχανικός των Σιδηροδρόμων Οντάριο, Σίμκοου και Χιούρον, που αποτελούν σήμερα τμήμα των Εθνικών Καναδικών Σιδηροδρόμων.
Τότε μεγάλο μέρος του Καναδά, της δεύτερης σε έκταση χώρας του κόσμου, εξακολουθούσε να είναι μια ανεξερεύνητη ερημιά.
Ενόψει αυτών των προβλημάτων, ο πρωθυπουργός Σερ Τζον Α. Μακντόναλντ πρότεινε το 1871 την κατασκευή ενός σιδηροδρόμου ο οποίος θα ένωνε τις ακτές του Καναδά στον Ατλαντικό Ωκεανό με τις ακτές του στον Ειρηνικό.
Μάλιστα τότε η κυβέρνηση υποσχέθηκε να αποπερατώσει το σιδηρόδρομο μέσα σε δέκα χρόνια. Ο Σάντφορντ Φλέμινγκ, υπολόγισε ότι το έργο θα στοίχιζε γύρω στα 100 εκατομμύρια δολάρια, αστρονομικό ποσό για εκείνη την εποχή. Παρότι η διαδρομή θα γινόταν συντομότερη και ευκολότερη αν μέρος της γραμμής περνούσε από το έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Μακντόναλντ επέμεινε να βρίσκεται ολόκληρη η γραμμή εντός των καναδικών συνόρων για την προστασία των συμφερόντων της χώρας σε περίπτωση πολέμου.
Πολλοί επενδυτές ήταν απρόθυμοι να αναλάβουν ένα τόσο δαπανηρό και ριψοκίνδυνο έργο. Εντούτοις, το 1875 η εταιρία των Καναδικών Σιδηροδρόμων του Ειρηνικού (CPR) άρχισε την κατασκευή της κύριας γραμμής.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Ο Ψαθάς περιγράφει τα Θεοφένεια στην Τραπεζούντα.


Posted: 06 Jan 2017 09:36 AM PST
Η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου στην Τραπεζούντα
Αναδημοσίευση από: pontos-news.gr

Ο ποντιακής καταγωγής θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του Η γη του Πόντου περιγράφει τον εορτασμό των Θεοφανείων στην Τραπεζούντα, με τον Μητροπολίτη Χρύσανθο, λίγα χρόνια πριν από τον ξεριζωμό:

Ασταμάτητα έπεφτε το χιόνι. Το κρύο τσουχτερό.

Λυσσασμένη λες η θάλασσα σφύριζε και βροντολογούσε κάτω απ' το μαστίγωμα του αγέρα κι οι γλάροι –χιλιάδες– παλεύανε κι αυτοί και στριφογύριζαν μέσα στον βοριά, που καμιά φορά τους έπαιρνε και τρόμαζαν να ξαναζυγίσουν τα φτερά τους.

Τα παλικάρια, ωστόσο, που θ' αγωνιζόντουσαν για να «πιάσουν» τον Σταυρό, δεν δείχναν να σκοτίζονται. Νέοι, γεροδεμένοι όλοι, από νωρίς βρισκόντουσαν εκεί στην παραλία, γυμνοί, και νά τους τώρα που κάνουν βόλτες ανυπόμονα μ' ένα παλτό ριγμένο στους ώμους κι ένα μπουκάλι κονιάκ, απ' όπου ρουφάνε πότε‐πότε μια γουλιά, ενώ τους δέρνει ο αγέρας και το χιόνι. Από κάθε ενορία είναι κι ένας – άλλος απ' τον Αϊ-Γρηγόρη, άλλος απ' την Αγια-Μαρίνα, τα Εξώτειχα ή τον Άγιο Βασίλειο, τον Ποζ Τεπέ κι αλλού.

Αλλά νά τη κιόλας που κατεβαίνει η πομπή, με τον μητροπολίτη Χρύσανθο ντυμένον στα ολόχρυσα, με τους παπάδες, τους ψαλτάδες και τα εξαπτέρυγα, τις Αρχές – οι στρατιωτικοί με τις μεγάλες τους στολές και τα παράσημα, οι πρόξενοι και άλλοι.

Το χιόνι γίνεται όλο και πιο πυκνό κι ο αγέρας όλο και πιο μανιασμένος. Αργά‐αργά προχωρεί η πομπή με ψαλμωδίες και φτάνει μέχρι την παραλία, που ανεμοδέρνεται και θαλασσοχτυπιέται, με βρόντους που αντιλαλούν σαν κανονιές απ' τα όρθια βράχια του Αϊ-Γρηγόρη μέχρι πέρα στ' άλλα όρθια βράχια του Γκιουζέλ Σαράι.

Εκεί, στο χείλος της ξέρας, φτάνει ο δεσπότης –έχοντας πίσω του όλη την πομπή και το ευλαβικό πλήθος των πιστών– σηκώνει τον Σταυρό, ενώ τα παλικάρια πήραν θέσεις και οι ψαλτάδες ψέλνουν:

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...

Με το σήκωμα του Σταυρού όλοι οι αγωνιστές πετάνε από τους ώμους τα παλτά τους και καθώς έπεσε ο Σταυρός χυμούν μέσα στα ολόρθα κύματα, που τους σκεπάζουν τα κεφάλια με τους αφρούς, κι εκείνοι χτυπιούνται και παλεύουν και κολυμπούνε και πότε φαίνονται να τινάζονται ψηλά στις κορφές των αφρών, πότε κατρακυλάνε στο βάθος, χάνονται, κι ύστερα ξαναφαίνονται σε κάποιες αφρισμένες κορφές των λυσσασμένων κυμάτων, προχωρώντας με πείσμα, σταθερά, κόντρα στον άνεμο, κόντρα στη μανία της φουρτούνας και στην κοσμοχαλασιά.

Πού να βρεθεί ο Σταυρός μέσα σε τούτο το κακό; Κι όμως, νά που ζύγωσαν στο σημείο όπου ρίχτηκε, νά που τον ψάχνουν, νά που κάποιος τον είδε κι οι άλλοι μάχονται για να προλάβουν, νά που αρπάζονται ακόμα και στα χέρια, βουτούν, εξαφανίζονται, φαίνονται πάλι, και νά, επιτέλους, κάποιο χέρι που σηκώνεται ψηλά, σφιχτά κρατώντας τον Σταυρό ανάμεσα στα δάχτυλα.

Ποια ενορία νίκησε; Ο Αϊ-Γρηγόρης, ο Αϊ-Βασίλης, η Αγια-Μαρίνα, ο Ποζ Τεπές; Ο νικητής, αναψοκοκκινισμένος απ' την προσπάθεια, σκαρφαλώνει στην μικρή χερσόνησο και δίνει τον Σταυρό στα χέρια του δεσπότη.

–Και του χρόνου!

Δυο χρυσές λίρες είναι το έπαθλο. Αλλά τι αξίζουν δυο χρυσές λίρες μπροστά στη δόξα;

Θεέ μου, πότε τάχα θα μεγαλώσω κι εγώ να πιάσω τον Σταυρό;

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Ασφυκτικές οι πιέσεις σε Αθήνα και Λευκωσία εν όψει Γενεύης

Ασφυκτικές οι πιέσεις σε Αθήνα και Λευκωσία εν όψει Γενεύης: Σε κλοιό κλιμακούμενων πιέσεων βρίσκονται Αθήνα και Λευκωσία. Οι οποίες και αναμένεται να ενταθούν, όσο προσεγγίζει για το Κυπριακό η «ώρα μηδέν», όπως χαρακτηρίζουν τη Διάσκεψη της Γενεύης αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών.
...

Η ιστορία συνεχίζεται

Η ιστορία συνεχίζεται, χωρίς κανένα άλλο δικό μου σχόλιο.
Κ.Κ.

Όταν ο κυρ-Θανάσης ο γαλατάς, της οδού Πατησίων, εμπιστεύονταν τα σχέδια των παιδιών του, Κυριάκου και Γιάννη Φιλίππου, να φτιάξουν βιομηχανικό συγκρότημα για γάλα και γιαούρτια ούτε που πέρναγε από το μυαλό του, ότι κάποια στιγμή η έδρα του ομίλου της οικογένειας Φιλίππου θα μεταφερόταν (αναγκαστικά) στο Λουξεμβούργο...

Όταν ο Μποδοσάκης έστηνε βιομηχανίες υλικών αμύνης ακόμη και με πολιτική παράκληση και υπόδειξη, να βοηθήσει την Ελλάδα στους πολέμους της. Όταν ο Νιάρχος έχτιζε το μεγαλύτερο ναυπηγείο των Μεσογείων, και οι Γάλλοι μετέφεραν την παραγωγή αλουμινίου τους, της Ευρώπης, στην Ελλάδα δεν είχε κανείς τους ιδέα για τον «σοσιαλισμό του χαβαλέ», που θα ακολουθούσε.

Όταν ο καθηγητής Στρατής Ανδρεάδης έχτιζε τον όμιλο της Εμπορικής, τα πράσινα λεωφορεία του Πειραιά, τα Λιπάσματα της Καρβάλης και σχεδίαζε Διυλιστήρια στην Πάχη Μεγάρων και τον σημερινό Προαστειακό σε συνδυασμό με Μετρό, δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι θα τον διέλυαν (κυριολεκτικά) οι κομματικές εκτιμήσεις για το πολιτικό κόστος και κάποια συγκεκριμένα πολιτικά παρασκήνια.

Όταν ο πατέρας των Αγγελόπουλων έφερνε στην Αθήνα, από τον Βλαχόραπτη Αρκαδίας, τα τέσσερα παιδιά του τον Δημητρό, τον Παναγιώτη, τον Άγγελο και τον Γιάννη, για να φτιάξει μαγαζί με πρόκες στην οδό Αθηνάς, με τους δυο πρώτους και να κάνει καθηγητή τον τρίτο και δικηγόρο τον τέταρτο επίσης δεν μπορούσε να φανταστεί το μίσος, που θα προκαλούσε η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ και ότι θα οδηγούσε στην δολοφονία του Δημητρού, επειδή έτσι έκρινε η 17 Νοέμβρη, που ήταν τότε μέρος της κοινωνίας μας...

Όταν ο Γεώργιος Δράκος της ΙΖΟΛΑ (που ξεκίνησε από γκαζιεράδικο της Πειραιώς) απαντούσε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που τον «μάλωνε», γιατί ίσως δεν του άρεσαν οι Έλληνες βιομήχανοι: «Κύριε πρόεδρε δεν είμαστε πολλοί, είμαστε περίπου 200. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας. Αλλά για όνομα του Θεού κρατήστε την βιομηχανία του τόπου, γιατί δουλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες». Καί φυσικά ο Καραμανλής τότε τον άκουσε. Δεν φανταζόταν όμως ότι θα έφτανε η ώρα να κρατήσουμε μόνο τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και να πετάξουμε στην θάλασσα την ελληνική βιομηχανία...

Όταν η Shell το 1930 έστηνε τις πρώτες τρόμπες βενζίνας για τα αυτοκίνητα στην Αθήνα και την ακολουθούσαν η BP, η ΜOBIL, η TOTAL, η ΕSSO και οι υπόλοιπες πολυεθνικές θα γέλαγαν μόνο με την ιδέα, ότι κάποτε θα έφευγαν κυνηγημένες από την Ελλάδα για το χατίρι των λαθρεμπόρων και των κομματικών συμφερόντων, ακόμη και των (λεγομένων) "φιλελεύθερων" κυβερνήσεων.

<Έτσι ένοιωσαν, όπως εκ των υστέρων ομολόγησαν, και η Pirelli, και η Nissan και η Good Year, και η Petrogaz και μια σειρά ενεργειακές και χημικές πολυεθνικές μετά τον κάθε μορφής διωγμό τους...

Οι μόνοι, που δεν ένοιωσαν και δεν νοιώθουν έκπληξη αλλά αντίθετα σχολιάζουν δυσμενώς όσους «ανοίγουν πανιά» και χάνονται από την Ελλάδα είναι οι Έλληνες πολιτικοί. 
Και μαζί με αυτούς όλοι οι επαγγελματίες «αριστεροί επαναστάτες» που, πρέπει να δείχνουν, ότι παθαίνουν αλλεργία σε οτιδήποτε λέγεται ιδιωτικός τομέας και ιδιωτική πρωτοβουλία.
Είναι οι ίδιοι «λόγιοι αριστεροί», που κατεβάζουν από το ράφι τις κονσέρβες - συνθήματα «...για την ελληνική ολιγαρχία, που φτιάχτηκε με τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ και έβγαλε τα λεφτά της στην Ελβετία πίνοντας το αίμα του ελληνικού λαού...».
Είναι αυτοί, που προσκυνούν και λιποθυμάνε από ενθουσιασμό, όταν ιδρύονται τα κρατικά τεμπελχανεία με την μορφή Οργανισμών και ΔΕΚΟ όπου εκεί μπορούν να δουλέψουν χωρίς αφεντικό και να κλέβουν ανενόχλητοι. Γιατί οι έξω κλέφτες του δημόσιου χρήματος έχουν μόνιμη «ομερτά» με τους εντός του δημοσίου κλέφτες...

Έχετε σκεφτεί τι «Δεκεμβριανά» θα ζούσαμε αν, ας πούμε, κάποιος Πρωθυπουργός έπαιρνε μαζί του τον κ. Φιλίππου, τον κ. Μυτηλιναίο, τον κ. Στασινόπουλο, τον κ. Κανελλόπουλο, τον κ. Παπαλεξόπουλο και άλλους βιομήχανους και (όπως έκανε η κ. Μέρκελ) τους πήγαινε στην Γερμανία και στην Γαλλία για δουλειές ;

Θα έπεφτε η Ακρόπολη και θα καιγότανε η Βουλή !
Ευτυχώς, που ουδέποτε Έλληνας πρωθυπουργός σκέφτηκε....να κάνει τέτοιο «ατόπημα».
Ευτυχώς, που όλοι τους παραμένουν πιστοί στη γραμμή «Εμείς είμαστε με το κράτος και με τους κρατικούς υπαλλήλους  τους».

Τώρα, αν αυτά τα κάνει η Μέρκελ στους δικούς της επιχειρηματίες, είναι γιατί θέλουν να ξεπουλήσουν την Ελλάδα... Αν τα κάνει ο κ. Ερντογάν με τους Τούρκους επιχειρηματίες, είναι γιατί οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι... Αν τα κάνουν οι Αμερικανοί, είναι γιατί έτσι συνηθίζουν οι κεφαλαιοκράτες φονιάδες των λαών...
Εμείς όμως στο ύψος μας !...

Να κλείσουμε και αυτά τα λίγα εργοστάσια, που μας έμειναν. Και τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι ; Είναι δουλειά της ελληνικής Σοβιετίας, να τους απασχολήσει. Ποιος επιχειρηματίας λοιπόν μπορεί να αντέξει, πριν από όλα, αυτό το κλίμα.
Ποιος μπορεί, να αντέξει αυτήν την κατακραυγή σε ό,τι λέγεται ιδιωτική επιχείρηση. Ας αλλάξει λοιπόν, πριν απ όλα, το κλίμα.

Και αν αλλάξει (πράγμα απίθανο), τότε ας ψάξουμε για αντικίνητρα, φορολογικές αδικίες, υψηλό κόστος παραγωγής και υποβαθμισμένη ανταγωνιστικότητα.
Πρώτα απ΄ όλα όμως ας ξεκαθαρίσουμε, αν θέλουμε ιδιώτες επενδυτές στην χώρα.

                                                       Άθρο του Γιώργου Κράλογλου

Υ . Γ . 
Θα προσθέσω και κάτι, που είναι ελάχιστα γνωστό : 
Όταν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου οι εμπόλεμοι ζήτησαν, να αγοράσουν Ελληνικά πολεμοφόδια σε πανάκριβες τιμές, ο Μποδοσάκης αρνήθηκε την πώληση, γιατί προέβλεπε, ότι σύντομα θα τα χρειαστεί ο Ελληνικός στρατός στον επερχόμενο πόλεμο.... Αν στη θέση του ήταν κάποιος δημόσιος υπάλληλος, μάλλον θα σκεφτόταν τη μίζα του....    
Ευάγγελος Κωνσταντακάτος


Παραμονή Πρωτοχρονιάς: Έθιμα και συμβολισμοί

Share
Η Πρωτοχρονιά αντιπροσωπεύει το ξεκίνημα του νέου έτους και μαζί μ’ αυτό την αρχή για μία νέα ζωή. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι φεύγοντας ο παλιός χρόνος παίρνει μαζί του κι ό,τι κακό είχε και περιμένουν να έρθει ο νέος με τα δώρα του. «Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά».
Ο καινούργιος χρόνος φορτωμένος με όνειρα, ελπίδες και υποσχέσεις για τη ζωή, κάνει την εμφάνισή του χαμογελαστός, χαρούμενος γεμάτος αισιοδοξία και οι άνθρωποι τον υποδέχονται με πυροτεχνήματα, γιορτάζοντας και ελπίζοντας σε κάποια αλλαγή, σε μία καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή.
Ο εορτασμός του νέου έτους είναι μία από τις αρχαιότερες γιορτές. Όπως αναφέρει αφιέρωμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, πολλοί πιστεύουν ότι ξεκίνησε στην αρχαία Βαβυλώνα περίπου 4.000 χρόνια πριν, την Άνοιξη, κατά το πρώτο νέο φεγγάρι μετά την εαρινή ισημερία. Για πολλά χρόνια, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν ως Πρωτοχρονιά, την πρώτη Μαρτίου. Το 46 π.Χ., όμως, ο Ιούλιος Καίσαρας εφάρμοσε ένα νέο ημερολόγιο, αυτό που ισχύει και σήμερα, με αποτέλεσμα να μετρά ως πρώτη του χρόνου, η πρώτη Ιανουαρίου. Ο μήνας αυτός έχει πάρει το όνομά του από τον Θεό των Ρωμαίων Ιανό (Janus), o οποίος πάντα απεικονίζεται με δύο πρόσωπα, με το ένα να κοιτάζει πίσω στον παλιό χρόνο και το άλλο, μπροστά, στο νέο έτος.
Οι γιορτές των Ρωμαίων ονομάζονταν Calends (calendar=καλεντάρι=ημερολόγιο) και οι άνθρωποι στόλιζαν τα σπίτια τους και αντάλλασσαν δώρα.
Η ορθόδοξη εκκλησία της εποχής κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή ήθελε να χωρίσει τους χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, απαγόρευε στους πρώτους να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά, όπως οι δεύτεροι. Τα αποτελέσματα της απαγόρευσης αυτής ήταν πολύ μικρά. Απαλείφθηκαν μόνο τα στοιχεία εκείνα που έρχονταν σε ευθεία αντίθεση προς τη χριστιανική ηθική.
Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς
Πρωτοχρονιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση της εκκλησίας και τη σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, διαιωνίστηκε έως σήμερα ως λαϊκή γιορτή με έθιμα στις περιοχές όλης της Ελλάδας. Έθιμα, όμως, της Πρωτοχρονιάς υπάρχουν και στον υπόλοιπο κόσμο. Πολλά δε από αυτά έχουν καθιερωθεί και στη χώρα μας.
Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς σχετίζονται κυρίως με το καλότυχο της χρονιάς που έρχεται. Γι’ αυτό, συνδέθηκαν με συνήθειες που θα εξασφάλιζαν την ευχετηρία.
Όπως για παράδειγμα, το σπάσιμο του ροδιού, που λόγω των πολλών σπόρων του παραπέμπει στην ευχή για πολλαπλασιασμό των αγαθών ή το κρέμασμα της αγριοκρεμμύδας, φυτό μεγάλης αντοχής.
Από φόβο για τα μελλούμενα γίνεται και το ποδαρικό, η υποδοχή του πρώτου προσώπου που θα μπει στο σπίτι μας όταν αλλάξει ο χρόνος. Μικρά παιδιά και γενικά καλορίζικοι άνθρωποι προσκαλούνταν να κάνουν ποδαρικό, ώστε η οικογένεια να απαλλαχτεί από οτιδήποτε κακό.
Την καλοτυχία τη χρονιά που έρχεται επιδιώκουν και όσοι παίζουν χαρτιά ή τυχερά παιχνίδια, έθιμο που σχετίζεται με την ανάγκη της πρόγνωσης του μέλλοντος, όπως και άλλες, λιγότερο γνωστές, συνήθειες.
Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση φύλλων ελιάς στο τζάκι ή κόκκων σιταριού στη στάχτη. Το κάψιμό τους έδινε στοιχεία μαντέματος για την κατάσταση της υγείας των παρευρισκομένων κατά τη διάρκεια του νέου έτους κλπ.
Η γαλοπούλα, ως βασικό φαγητό την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, ήρθε στην Ελλάδα από τη Βόρεια Ευρώπη. Οι κάτοικοι εκεί αρχικά μαγείρευαν μεγάλα πουλιά για το γιορτινό γεύμα. Προτιμούσαν τους φασιανούς, τις χήνες και τα παγόνια. Όταν όμως δοκίμασαν τη γαλοπούλα, την καθιέρωσαν ως το κατεξοχήν πρωτοχρονιάτικο γεύμα. Το έθιμο της γαλοπούλας έφτασε στην Ευρώπη από το Μεξικό το 1824 μ.Χ. Στην Ελλάδα παραδοσιακό φαγητό για την Πρωτοχρονιά ήταν το χοιρινό κρέας, όπως και για τα Χριστούγεννα.
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουν τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου από την Καισάρεια. Βεβαίως, στις βιτρίνες των καταστημάτων επικρατεί ένας άλλος Άγιος, ο οποίος έρχεται από την παγωμένη Λαπωνία, γνωστός ως Santa Claus. Ο άγιος αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μας. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο.
Ο δικός μας Άγιος Βασίλειος έρχεται την ημέρα της Πρωτοχρονιάς από την Καισάρεια και είναι ο φιλάνθρωπος επίσκοπος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, ενώ ο Santa Claus ήρθε από την Αμερική και ο σκοπός της ύπαρξής του ήταν να διαφημίσει γνωστό αναψυκτικό. Δημιουργός του, δε, υπήρξε ο αμερικανός σκιτσογράφος Τόμας Ναστ, το 1862.
Η βασιλόπιτα
Η πίτα, που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και κόβεται παρουσία όλων των μελών της οικογένειας, ή και άλλων συγγενών και φίλων, έχει τις ρίζες της στα αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρευόταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης έφτιαχναν γλυκά και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι ήταν ο τυχερός της παρέας. Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη βασιλόπιτα και την ιστορία του Άγιου Βασιλείου, ο οποίος για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από επιδρομή αλλοφύλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά νομίσματα και άλλα τιμαλφή για να τα δώσει στους εχθρούς, ώστε να τους δελεάσει και να μη λεηλατήσουν την περιοχή του. Ο εχθρός, όμως, τελικά δεν κατόρθωσε να εισβάλει στην Καισάρεια και τα τιμαλφή έμειναν. Τότε, ο Μέγας Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές πίττες – ψωμάκια, μέσα στις οποίες έβαζαν και ένα χρυσό νόμισμα, ή κάτι άλλο από όλα τα πολύτιμα πράγματα, που είχαν συγκεντρωθεί. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν σε όλους και ο καθένας κρατούσε ό,τι του τύχαινε.
Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πανελλαδικό και η καταγωγή της έχει ρίζες στην αρχαιότητα. Εορταστικούς άρτους για καλοτυχία παρασκευάζονταν κατά τη διάρκεια αρχαίων γιορτών. Επίσης, είναι γνωστές οι εξευμενιστικές προσφορές προς τους νεκρούς και τα πνεύματα.
Βασιλόπιτα παρασκευαζόταν σε όλη τη χώρα, με παραλλαγές. Στη Θεσσαλία, για παράδειγμα, έφτιαχναν πίτα με φύλλα. Μέσα έβαζαν λίγο κλήμα, τριφύλλι, καλαμπόκι, φασόλι, άχυρο.
«Κάθε κομμάτι είχε και από κάτι και αυτό που τύχαινε στον καθένα σήμαινε ότι θα έπρεπε να τον απασχολήσει ως καλλιέργεια το επόμενο έτος ή απλά ότι θα πήγαινε καλά η συγκεκριμένη σοδειά τη χρονιά αυτή», σημειώνει ο κ. Ευάγγελος Καραμανές, ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (www.kentrolaografias.gr).
Και συνεχίζει: «Στη Μικρά Ασία, όπου το πλαίσιο ήταν πιο αστικό, συνηθιζόταν το γλύκισμα ή το γλυκό ψωμί ζυμωμένο με διάφορα ζυμαρικά. Στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου ο πληθυσμός ήταν πιο αγροτικός, έφτιαχναν τυρόπιτα ή κρεατόπιτα. Η πίτα ήταν το πιο συνηθισμένο φαγητό για τους ανθρώπους της περιοχής. Απλώς, στις γιορτές ήταν πιο πλούσιο γιατί έβαζαν μέσα κρέας κότας».
Με το κόψιμο της πίτας το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς, συνήθως από τον μεγαλύτερο της οικογένειας, η παράδοση της βασιλόπιτας ολοκληρωνόταν. Σήμερα συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας, ενώ η τελετή κοπή της μπορεί να συνεχιστεί καθ΄όλη τη διάρκεια των πρώτων μηνών του χρόνου από σωματεία, ιδρύματα και οργανισμούς. 
Το Ποδαρικό
Πολλοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ακόμα και σήμερα σχετικά με το ποιος θα κάνει ποδαρικό στο σπίτι τους, δηλαδή ποιος θα μπει πρώτος στο σπίτι τους τον καινούριο χρόνο.
Έτσι, από την παραμονή λένε σε κάποιο δικό τους άνθρωπο, που τον θεωρούν καλότυχο και γουρλή, να έρθει την Πρωτοχρονιά να τους κάνει ποδαρικό. Πολλές φορές προτιμούν ένα μικρό παιδί για να κάνει ποδαρικό, γιατί τα παιδιά είναι αθώα και στην καρδιά τους δεν υπάρχει η ζήλια και η κακία.

Η Καλή Χέρα
Συνηθίζεται να δίνεται ένα χρηματικό ποσό σαν δώρο σε παιδιά που θα επισκεφτούν κάποιο σπίτι την Πρωτοχρονιά. Συνήθως πρόκειται για τα εγγόνια ή τα ανίψια. Μερικές δεκαετίες παλιότερα, η «καλή χέρα» ήταν το μόνο δώρο που έπαιρναν τα παιδιά την Πρωτοχρονιά και σε πολλές περιπτώσεις ήταν απλά ένα κέρασμα μιας κι ούτε χρήματα υπήρχαν πολλά, αλλά ούτε μαγαζιά με παιχνίδια.
Στα όμορφα Επτάνησα, ανάμεσα στο Ιόνιο πέλαγος και την Αδριατική θάλασσα, χαίρονται με ξεχωριστό τρόπο τις ημέρες του Δωδεκαημέρου. Οι άνθρωποι γιορτάζουν πηγαίνοντας στην εκκλησία, τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας αλλά και κάνοντας αστεία ο ένας στον άλλο.
Οι Κολώνιες
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το βράδυ, οι κάτοικοι της πόλης γεμάτοι χαρά για τον ερχομό του Νέου Χρόνου κατεβαίνουν στο δρόμο κρατώντας μπουκάλια με κολώνια και ραίνουν ο ένας τον άλλο τραγουδώντας: « Ήρθαμε με ρόδα και με ανθούς να σας ειπούμε Χρόνους Πολλούς».
Στις Κυκλάδες θεωρούν καλό οιωνό να φυσάει βοριάς την πρωτοχρονιά. Επίσης θεωρούν καλό σημάδι αν έρθει στην αυλή τους περιστέρι τη μέρα αυτή. Αν όμως πετάξει πάνω από το σπιτικό τους κοράκι τους βάζει σε σκέψεις μελαγχολικές ότι τάχα τους περιμένουν συμφορές.
Κρεμύδα για Γούρι
Το σκυλοκρέμμυδο ή κρεμύδα (Scilla maritima) είναι συνηθισμένο φυτό στην Κρήτη. Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Τα ζώα δεν το τρώνε γιατί έχει δηλητήριο, που μπορεί να προκαλέσει δερματικό ερεθισμό από επαφή. Ακόμα και να το βγάλεις απ’ τη γη και να το κρεμάσεις, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι’ αυτό την Πρωτοχρονιά κρεμούν σκυλοκρέμμυδο στα σπίτια τους.
Το ρόδι
Το ρόδι είναι σύμβολο αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κρεμούσαν στο κάθε σπίτι, από το φθινόπωρο, ένα ρόδι. Μετά τη Μεγάλη Λειτουργία της Πρωτοχρονιάς το πετούσαν με δύναμη στο κατώφλι για να σπάσει σε χίλια κομμάτια κι έλεγαν: «Χρόνια Πολλά! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!».

Το σφάξιμο του χοίρου
Ένα παλιό έθιμο, που η πρόοδος και οι σύγχρονες ευκολίες το έχουν σβήσει, είναι το σφάξιμο του χοίρου. Κάθε οικογένεια μεγαλώνει στην αυλή του σπιτιού ένα χοίρο για να το σφάξει τις μέρες των γιορτών. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η νοικοκυρά έβραζε σ’ ένα καζάνι πολύ νερό.
Ο χασάπης με τη βοήθεια και άλλων αντρών έσφαζε το χοίρο. Μετά το σφάξιμο και το καθάρισμα του από τις τρίχες με κοχλαστό νερό, έσχιζαν το χοίρο και τον χώριζαν σε κομμάτια: κεφάλι, πόδια, έντερα, χοιρομέρια κλπ.
Την ουροδόχο κύστη, τη «φούσκα» του χοίρου την καθάριζαν, τη φούσκωναν και την έδιναν στα παιδιά για να παίξουν. Τα έντερα τα έπλεναν καλά και τα έβαζαν στο ξύδι. Ψιλοκομμένα κομμάτια κρέας χοίρου τα έβαζαν για οχτώ μέρες στο κρασί και στη συνέχεια γέμιζαν μ’ αυτά τα έντερα φτιάχνοντας τα λουκάνικα.
Τα λουκάνικα και τα κρέατα του χοίρου αφού τα κρέμαγαν σε ένα κοντάρι, τα κάπνιζαν σε φωτιά από σχοινιές, μερσινιές και ξισταρκές για να στεγνώσουν. Μετά τα κρεμούσαν στον ήλιο για να ξεραθούν καλά. Από το κρέας του χοίρου έτρωγαν όλο το χρόνο.